اساساً، مقررات زدایی در کشور خود نوعی از ایجاد مقررات جدید است که باعث خروج کشور از انزوای بین المللی، ایجاد وابستگی های متقابل و اتصال های هوایی و دلی و قلبی با کشورهای متنوع توسعه یافته و همچنین برانگیختگی قوی قدرت انگیزه رقابت برای توسعه کشور خواهد شد زیرا در یک مقایسه معنادار بین المللی عقب ماندگی های ملی تمام وجودمان را خواهد گزید و ما را از این تنبلی، بی عاری، بی غیرتی و بی توجهی عمومی و فرد به فرد هر یک از ما به توسعه کشور عزیزمان ایران نجات می دهد.
این مقررات زدایی و کشف مدل توسعه ملی در یک کشور الهام بخش سایر بخش های همان کشور جهت توسعه و پیشرفت سریع خواهد بود، موضوعی که بارها در کشورهایی که می خواستند عقب ماندگی های خود را سریع تر جبران کنند و کشور را به صورت بسیار بهره ورتر اداره کنند، بارها خصوصا در دو دهه اخیر تجربه شده است که این شروع عملی توسعه و جهش رشد و پیشرفت ملی خود را از توسعه هوانوردی ملی خود آغاز کرده اند و اولین گام همین آزادسازی در هوانوردی است که زمینه بازی برابر را برای همه شرکت های هواپیمایی ایجاد می کند، انحصارها را از بین می برد و بازار را هم در داخل و هم در سطح بین المللی باز می کند.
گام اولیه آزاد سازی با توجه به تداوم واقعیت های سیاسی ما حداقل تا یک دهه آینده، گسترش توافقنامه های آسمان باز به صورت هوشمندانه با کشورهای انتخاب شده دقیق در منطقه خاورمیانه، آسیای جنوبی، میانه و جنوب شرقی است.
این امر بسیار مهمی است زیرا صنعت و دولت را مجبور می کند تا برای ایجاد یک ساختار هوانوردی قوی در ایران همکاری کنند. با این حال، برای این کار، باید تشکیلات تخصصی هوانوردی، اتحادیه های صنفی هوانوردی و سازمان های مدنی حرفه ای هوانوردی در کشور گسترش یابند تا هم اتاق فکر مشورتی حاکمیت باشند و هم اجرای گام به گام دقیق آن را در هر مرحله از حاکمیت کشور مطالبه نمایند.
این همان راز و DNA توسعه هوانوردی ماست.
راهکارهای دیگر توسعه سریع ملی ما و جبران کوتاه مدت عقب ماندگی ها می توانند به شرح ذیل باشند :
۱- ایجاد شرایطی که تمام شرکت‌های هواپیمایی و فرودگاه‌ها و بخش های ناوبری هوایی و امنیت و حفاظتی هواپیمایی مجبور شوند به صورت بسیار بهره ورتر مدیریت شوند در طی یک سال آینده،
۲- توجه به پتانسیل های داخلی در صنعت تعمیرونگهداری هوانوردی و توسعه بازار داخلی و بین‌المللی در طی ۶ ماه آینده،
۳- ساخت پالایشگاه‌های تولید سوخت هوانوردی پایدار (SAF) تا دو سال آینده،
۴- توجه به تولید و توسعه پرنده های بدون سرنشین جهت انتقال بار و محموله های هوایی در داخل کشور تا یک سال آینده،
۵- توجه ویژه به کسب و کار بار هوایی تا یک سال آینده،
۶- تحول دیجیتال در کلیه بخش های هوانوردی تا ۳ ماه آینده و
۷- توجه ویژه تا ۶ ماه آینده به Remanufacturing در صنعت هوانوردی به جای پافشاری های بیهوده بر تولید و ساخت بومی بخش هایی که هم خارج از مزیت نسبی ماست و هم بازار مقیاس پذیر قابل توجیهی برای آن نداریم.
✍🏻 خلیل معمارزاده
انگلیسی
