ریاست محترم جمهور، حجت‌الاسلام دکتر حسن روحانی؛ به جستجوی مقصر و گناهکار نیستیم، نمی‌خواهیم نقد کنیم، نمی‌خواهیم دوباره از اوضاع نابسامان صنعت گردشگری و صنعت هتلداری بگوئیم.
آنچنان در یک بحران و فاجعه اقتصادی گرفتار آمده و آمده‌ایم که هر چه گوئیم جز نمک بر زخم پاشیدن نیست. گفتنی‌ها را می‌دانید و به خوبی آگاه هستید امّا چرا هر چه پیش می‌رویم و هر راهکاری ارائه می‌فرمائید نه تنها راهگشای مشکلات این صنعت نیست بلکه متاسفانه گاهی به مشکلات نیز می‌افزاید!!
آقای رئیس جمهور؛ آیا مملکت ملک‌الطوایفی است؟! دستگاه‌های اجرایی فرمانبردار دستورات کدام مرکز، ستاد بحران، شورای کرونا و ... هستند؟!
در استانی و در گوشه‌ای از این مملکت پهناور اعلام می‌کنند که هتل‌ها می‌توانند تا ۳۰ درصد ظرفیت خود میهمان بپذیرند و در استانی دیگر، هتلی تا مرحله پلمپ پیش‌می رود فقط به دلیل آنکه چهار اتاقش مهمان داشته است!!!
با کدام ناظر و نظارتی چنین دستوراتی صادر می شود؟ بر اساس کدام مستندات قابل اطمینانی چنین شیوه‌نامه‌هایی تدوین می‌شود؟ مگر چند هتل در بین این چند هزار واحد، پذیرش مسافر دارند؟ فقط آمار، عدد و رقم است که سلسله‌وار اعلام می‌شود و در مقابل، شک و شبهه ایجاد می‌کند.
مگر هتل دکّان بقّالی است که کرکره‌اش را پائین بکشند؟ آیا تحقیق کرده‌اید چه حجم کالایی در سردخانه‌های هتل‌ها و در انبارهای خشک و تَر در انتظار پایان یافتن تاریخ مصرفشان وجود دارد و باید به زودی به سطل زباله ریخته شود؟
شاید در مواقع حساس بتوان تا حدودی در هزینه‌های سربار صرفه‌جویی کرد امّا آیا هتل‌ها می‌توانند از هزینه‌های جاری جلوگیری کنند؟ مگر تعطیل کردن هتل معنا دارد؟
رعایت مسائل بهداشتی خاصّه در این شرایط، وظیفه اخلاقی و اجتماعی هر مدیر هتل است. چرا اینگونه تبلیغ می‌شود که بعضی از هتل‌ها فلان پروتکل بهداشتی را رعایت نمی‌کنند و جان خود و میهمانشان را به خطر می‌اندازند؟
سفر و گردش ممنوع است امّا مسافری که به هر دلیل وارد شهر می‌شود چه باید بکند؟ زحمات وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و ادارات کل در سراسر استان‌ها و کوشش‌های نیروی انتظامی و تلاش‌های قوه قضائیه جهت پلمپ واحدهای غیرقانونی را پاس می‌داریم امّا هر مسافری گردشگر نیست و باید برای اینگونه میهمانان نیز اندیشه‌ای مناسب داشت.
تمامی تورها کنسل می‌شود، همایش‌ها، سمینارها و هر نوع مراسم و گردهمایی تعطیل می شود ، رزروهای فردی و گروهی یک به یک باطل می‌شود.
با تهدید، ارعاب و انواع شیوه‌نامه‌ها و دستورات فورس ماژور، هتل‌ها را مجبور می‌کنند و یا با صلاحدید مدیران بزرگوارشان بدون دریافت کوچکترین ضرر و زیان، وجوه دریافتی حاصل از این رزروها را عودت می‌دهند و حال که صندوق و ذخیره مالی هتل‌ها به انتها رسید با تبلیغات گسترده از مردم تقاضا می‌کنند تا رزروهای خود را باطل نکنید و اجازه دهید در زمانی دیگر این تاسیسات اقامتی و پذیرایی، میهماندار شما باشند. نوش‌دارو پس از مرگ سهراب!!
جناب آقای رئیس‌جمهور؛ هر آنچه در حال حاضر از مصاحبه‌های شما برداشت شده است و کورسویی از امید در آن وجود دارد امّا در عمل آنچنان این صنعت از آن منتفع نمی‌شود!!
در این زمان، نقدینگی یکی از بزرگترین چالش‌های هتل‌هاست و لذا از یک سو شما فرمودید به کارگاه‌های بزرگ و کوچک در صورتی که کارگری را اخراج نکنند وام می‌دهید با بهره و دو ساله!!!
به چند و چون و میزان پرداختی، زمان بازپرداخت و ضریب کارمزد آن کاری نداریم و لطف شما را در این شرایط با جان و دل می‌پذیریم امّا وزارت کار و تعاون اعلام می‌فرمایند به کارگران شما بیمه بیکاری تعلق می‌گیرد و در فلان سایت ثبت نام کنید. حال آیا این عمل حکم اخراج کارگر را پیدا نمی‌کند؟!
می‌گوئیم نقدینگی نداریم و فرصتی دهید جهت پرداخت آبونمان حامل‌های سوخت، می‌گویند فقط قسط‌بندی و تاخیر در پرداخت. آبونمان شامل مصرف‌کنندگان خانگی است!!!
می‌گوئیم کارگاه‌های کوچک و اکثر هتل‌های یک و دوستاره دچار کمبود نقدینگی هستند و در خصوص پرداخت حق بیمه‌های کارفرمایی فرصتی دهید، می‌فرمایند برای کارگاه‌های با بیش از ده کارگر تسهیلاتی قائل شدیم و شامل کارگاه‌های کوچک نمی‌شود!!!
تقاضا کردیم چون فقط تا پایان فروردین‌ماه فرصت ارسال اظهارنامه مالیات بر ارزش افزوده است لذا تسهیلاتی قائل شوید، فرمودند اشکال ندارد تا پایان اردیبهشت پرداخت کنید!!!
آیا قرار است معجزه‌ای رخ دهد با این یک ماه فرصت؟! آیا در خصوص مالیات عملکرد و تکلیفی اندیشه‌ای شده است؟ با عوارض‌های گوناگون شهری و کشوری که مستلزم مصوبات شوراهای اسلامی شهر و روستا را دارد و حتی اعتنایی به مصوبات ملی نیز ندارند چه باید کرد؟!
جناب آقای "حسن روحانی" رئیس جمهور محترم؛ انشاالله به زودی با همّت و کوشش تمامی مردم عزیز ایران بر این کرونا ویروس غلبه کرده و با افتخار اعلام کنید که شرایط عادی است و کسب و کار آغاز می‌شود امّا از آن زمان به بعد که تمامی مشاغل و تولیدکنندگان و واحدهای خدماتی با کوششی مضاعف مشکلات خود را یک به یک مرتفع می‌کنند و با علم به اینکه تمامی اصناف و فعالان اقتصادی در این شرایط متضرر شده‌اند، خود را تافته جدا بافته نمی‌دانیم.
مهمترین مسئله اینکه وقتی این جانفشانی‌ها و از خود گذشتگی‌های دانشگاه‌ها و دانشکده‌های پزشکی و ایثار پزشکان، پرستاران و پرسنل بیمارستان‌ها را شاهد هستیم، زبانمان به لکنت می‌افتد که تقاضای مالی داشته باشیم امّا چه کنیم که به شدت در تنگنای اقتصادی گرفتار آمده‌ایم و حداقل یک سال طول می‌کشد تا شرایط برای صنعت گردشگری و صنعت هتلداری به شرایط نه چندان خوبِ قبل از این بحران برگردد.
در این برهه، اگر انتظار کمک بلاعوض داشته باشیم، سخنی به گزاف نیست لذا اگر دولت توانایی این محبت را دارد، دریغ نفرمائید و در غیر این صورت، سهم صنعت گردشگری را از هر آنچه شما نام آن را تسهیلات و کمک می‌گذارید چه به صورت وام و چه به صورت سایر تسهیلات، جداگانه اعلام فرمائید.
همچنین در ابلاغ این مصوبات، دستور فرمائید تعجیل کنند و یا راهکاری ارائه دهید که بتوانیم با کمترین صدمه جانی و مالی این دوران گذار را طی کنیم.
سیّد علی معین‌زاده - فعال صنعت گردشگری و هتلداری کشور
انگلیسی
