داستان مرگ تدریجی یک هتل

گاها پیش اومده که یک نفر به مرور زمان کار و کاسبی و یا حتی سرمایه انباشته خود را از دست داده است ولی در طی دوران از دست دادن آن متوجه این موضوع متاسفانه نشده است و دیگر کار از کار گذشته و هرگز آن چیزی که از دست داده است را نمی تواند به دست بیاورد و بدتر از آن،اینکه نمیداند چه شده که کاسبی،کار یا تجارت یا سرمایه اش را از دست داده است،چرا که متاسفانه خودش را برتر و اصولی می دانسته و هیچ وقت پذیرش انتقاد را نداشته است و این مرگ تدریجی کاری یا بیزینسی(The death of business) متاسفانه می‌تواند برای شخص یک مرگ لحظه‌ای و آنی را رقم بزند. این کلیات است؛ 

و اما مرگ تدریجی در صنعت هتلداری دردیست سخت جانسوز

با توجه به نوع خدمتی که به این صنعت می کنم در بسیاری از مجموعه های متفاوت دیده ام هشدار خود را بر حسب وظیفه داده ام راهکارهای مشورتی ارائه داده‌ام اما گویا شیرینی این مرگ تدریجی و خاموش به اصطلاح در آمد کاذب از هرچیز دیگر برای مدیران و مالکان مجموعه ها جذاب تر هست.چرا که اقدامی جهت رفع مشکلات در لیست اهم از غیر اهم ندارند.. 

عواملی که عموماً باعث مرگ تدریجی در یک هتل در هر کانسپتی که باشد می شود به طور کلی نسبت به دوران خدمتم در این حوزه به چند قسمت اساسی (البته تجربی وشخصی) تقسیم می شود: که جزئیات آن نسبت به هر مجموعه متفاوت است؛ 

۱-عدم داشتن مدیر آموزش دیده،مجرب وکارآمد( مدرک دارهای بدون تجربه) 

۲-عدم داشتن حسابدار تخصصی که کلیه لیست ها را بررسی نمایند،هزینه ها،صورت جریان وجوه نقد،گزارش سود و زیان،گزارش فروش،تنخواه ها،حقوق و پاداش و... نه اینکه از مبتدی پایین تر هم کار میکند و حتی خیلی از مجموعه ها حسابدار ها خودشان هستند😮( در صورتی که از امور حسابداری حرفه ای برخوردار نیستند.) 

۳-عدم آموزش نیروها جهت ارائه خدمات اصولی و بهتر در تمامی سکشن ها و عدم دانش مهمان نوازی.( شعارشان اینست چون شکایت نداریم پس همه رضایت دارند) 

۴- توهم فکری که چون ما سرمایه‌گذاری کرده‌ایم پس بهترین هستیم.( در صورتی که سرمایه گذاری بدون دانش همین مرگ تدریجی هست) 

۵- عدم استفاده از تجهیزات اصولی در اتاق ها نسبت به نوع کانسپت هتل شان و عدم آگاهی از استاندارد اتاق ها.( بعضا وسایلی میبینید که اصلا بود ونبودش در اتاق اهمیت ندارد ولی ضروریات اصلی نیست) 

۶- عدم انجام کلیه امور و انتخاب و گزینش پرسنل ها بر اساس سلیقه نه اصول و استاندارد.( فقط پرسنلی استخدام میکنند که ارزان تر باشند) 

۷- عدم اطلاع و آگاهی بر وفاداری مهمان(لویال پسنجر) و اهمیت آن.( باعث بهترین حالت تبلیغات یعنی فیس تو فیس می شود) 

۸- افراط و تفریط های متعدد چه در تجهیزات و امکانات که در دیزاین و تاریخ و تاریخچه مجموعه و چه در ارائه خدمات( هنوز بستر تعادل را نمیدانند) 

۹- عدم اهمیت به فنگ شویی دیزاین و محوطه سازی و حتی عدم استفاده صحیح از فضا و مکان.( مارکتینگ فروش و سرگرمی ندارند) 

۱۰- عدم توجه به کوچکترین مسائل تاسیساتی.( حتی دفتر وقایع ندارند) 

۱۱- جایگزین کردن بازسازی و نوسازی به جای مرمت بالاخص در بوتیک هتل ها.( که حتی باعث نابودی تاریخ هم می شود) 

۱۲- و در کل تمرکز اصلی به روی درآمد است حتی به صورت ناهنجار.( عدد صندوق درآمدی اهمیت دارد نه مقدار سود) 

۱۳- عدم تبلیغات صحیح،عدم ایجاد سرگرمی های مفید نسبت به نوع کانسپت مجموعه و عدم توجه به خواسته های مهمانان.( بیشتر شبیه خوابگاه شدند و اصطلاحا دچار افسردگی محیطی هستند) 

و تمام این ۱۳ آیتم به صورت کلی باعث مرگ تدریجی( یا مرگ خاموش) یک مجموعه می شود که بعد از فوت آن مجموعه،مالک یا سرمایه گذار متوجه تمام قصورات می گردد که دیگر کار از کار گذشته و عموما امکان اورهال کردن یا احیا مجموعه وجود ندارد! مگر با هزینه خیلی بالاتر و گذراندن هفت خوان پیشرفت... 

نکته این است که:  

☆ در زمان اولیه باید مالکین و مدیران آموزش ببینند تا بتوانند از پرسنل توقعات اصولی داشته باشند.( کاش مجوزها بدون آموزش دیدن صادر نمی شد) 

☆ در همان زمان های ابتدایی می بایست از ارزیاب های حرفه ای و اصولی و مشاوره های مجرب استفاده نمایند( گرچه متاسفانه می دانیم خیلی از ارزیاب هایی که از اداره های مختلف می آیند خودشان اطلاعات کافی ندارند، در اصطلاح ارزیاب دیداری هستند نه عملی و مجرب) 

☆ بیشتر تلاش می کنند دیده بشوند تا شناخته شوند و برای همین متوسل میشن به تبلیغات هایی مثل تراکت،بیلبورد،یا بلاگرهای(بدون وبلاگ) که دست به هر کاری می زنند مثل خوردن دماغ خوک، یاپیج هایی که هر چیزی را محتوا می دانند در صورتی که محتوای هنجار یا ناهنجار را نمی شناسند.

✍️ جواد رجبی - فعال گردشگری