مساله اصلی نگاه جامعه هتلداران ایران به موضوع خانه‌مسافر است که به قولی با دست پس می‌زنند و با پا پیش می‌کشند. یا نمی‌خواهند این طیف از جامعه گردشگری فعالیت کنند و یا از طرفی می‌خواهند ساماندهی خانه‌مسافرها را اختیار بگیرند!!!
متاسفانه اجرایی نشدن بعضی از قوانین و آئین‌نامه‌ها مانند فصل 5 ماده 14 بندهای و، ز، ه آئین‌نامه ایجاد، اصلاح، تکمیل، درجه‌بندی و نرخ‌گذاری تاسیسات گردشگری و مواردی مشابه که از بدیهیات بوده و ظاهرا از دستور کار آن جامعه محترم خارج شده، نهایتا منجر به پایین آمدن سطح کیفی خدمات توسط هتلداران شده و حال به جای پیگیری در خصوص اجرایی نمودن با قدرت آن دستورالعمل‌ها، چشم به دنبال حذف رقبا دارند. هرچند بر کسی پوشیده نیست که مخاطبینی که درخواست اقامت در خانه‌مسافر را دارند، کمتر تمایل به اقامت در هتل‌ها را دارند.
سابقه فعالیت مالکین خانه‌مسافر در بسیاری از مناطق کشور بیش از 30 تا 40 سال بوده و به عبارتی شغل و حرفه اصلی‌شان فعالیت در این زمینه است و گاهی حتی در بحث ارائه خدمات پا به پای هتل‌های پرستاره نیز پیش می‌روند.
البته به نظر نباید برای ایجاد فضای رقابتی سالم در خصوص کار نشدنی حذف سایرین مانند خانه‌مسافر، اقامتگاه‌های بوم‌گردی و ... وقت صرف نمود، بلکه باید با اتحاد و عزمی ملی، بیش از پیش در رابطه با ساماندهی و نظارت صحیح همه صنوف فعال در امر گردشگری، اقدام و موجبات تقویت همه حلقه‌های این زنجیر را فراهم نمود. نه اینکه در فکر حذف آن حلقه و در آخر پاره کردن آن باشیم.
به هر حال این گروه در جای جای کشور و اتفاقا در زمینه گردشگری، فعالیت بسیاری دارند که کاملا مشهود و ملموس بوده و حضور فعالشان در صنعت گردشگری قابل انکار نبوده و نیست. طرح موضوعات بالا، واقعیاتی در خصوص فعالیت و چالش‌های پیش روی فعالین خانه‌مسافر بود که پیرو آن موضوعات زیر پیشنهاد می‌گردد؛
به منظور ساماندهی و بهینه‌سازی، موضوعاتی نظیر شناسایی فعالین این حوزه، صدور مجوز، قیمت‌گذاری، نظارت، آموزش، ارزیابی کیفیت در ارائه خدمات، پائین آوردن هزینه‌های صدور مجوز و ... در اختیار استان‌ها با نظارت مستقیم معاونت محترم گردشگری ادارات کل، قرار گیرد.
محسن کیاکجوری - كارشناس ارشد برنامه‌ريزی توريسم و مديرعامل شركت گردشگری توسعه رفاه
انگلیسی
