چه بخواهیم، چه نخواهیم، بیشتر مردم از روی آنچه که می بینند ما را قضاوت می کنند. در چند ثانیه-ی اول برخورد، آنها ما را بررسی کرده و مورد قضاوت مثبت یا منفی شان قرار می دهند که به راحتی قابل تغییر نیست.
هنگامی که ما دهان باز می کنیم تا چیزی بگوییم، کلماتمان تنها بخشی از درک دیگران از ما را تشکیل می دهند، باقی اش بر اساس تن صدا و طرز حرکت ماست.
ما به دنبال سرنخ هایی همچون انتخاب های پوشاک، خانه داری و طرز برخورد هستیم تا در مورد قابل اعتماد بودن هتل ها، اعتبار ، میزان تأثیر، تمیزی، توجه به جزئیات و سایر موارد آگاه شویم. این سرنخ ها همچنین میانبر هایی هستند برای ارزیابی میزان پایداری یک حرفه.
با مشاهده ی ظاهر و زبان بدن کارکنان است که یک مشتری قضاوت- مثبت یا منفی- می کند و تصمیم می گیرد آیا میخواهد در آن بخش فعالیت حرفه ای داشته باشد یا نه؟
ظاهر کارکنان، نظافت، زبان بدن و اولین کلماتی که می گویم، ابزاری هستند که با استفاده آنان میتوانیم هنگام اولین برخوردمان با اشخاص جدید، تأثیر بصری بسیاری ایجاد کنیم. هنگامی که ما متوجه شویم با ظاهر و پوششمان چه تأثیری می توانیم روی دیگران بگذاریم، در مورد پوششی که هر روز برای رو به رو شدن با دنیا انتخاب می کنیم، محتاط تر خواهیم بود.
انگلیسی
