به گزارش هتل نیوز، " امیر سزاوار " رئیس اتحادیه هتلداران مشهد، از زاویه‌ای متفاوت به وضعیت رکود هتلداری در ایران پرداخته و کرونا را تنها دلیل بی‌اعتمادی مردم برای استفاده از اماکن عمومی نمی‌داند، بلکه سه دلیل ریشه‌ای و اساسی را عامل اصلی رکود و تعطیلی هتل‌ها و بی‌اعتمادی مردم به مراکز اقامتی رسمی به‌ویژه هتل‌ها عنوان می‌کند.
درواقع می‌توان گفت مردم به مکان‌های عمومی اعتماد دارند؛ اما مشکل در عملکردها، سخت‌گیری‌های نادرست برای اماکن عمومی دارای مجوز رسمی، بی‌برنامگی، مدیریت ضعیف، عدم سیاستگذاری یا سیاستگذاری‌های غلط، به‌کارگیری افراد غیرمتخصص و غیرکارشناس بخش خصوصی دارای مجوز رسمی را به آنجا رسانده که توان ارائه خدمات جذب میهمانان و توان رقابت با دیگر اقامتگاه‌ها به‌ویژه غیررسمی را ندارند و همین دلیلی برای پایین‌تر بودن هزینه این اقامتگاه‌ها نسبت به هتل‌ها است و با توجه به شرایط اقتصادی کنونی، مردم عمدتا به سمت مراکز ارزان‌تر می‌روند.
دلیل دوم رکود صنعت هتلداری را در ایران که می‌توان آن را مهم‌ترین دلیل تعطیلی هتل‌ها دانست، باید در وجود و حضور گسترده مراکز اقامتی دولتی در کنار بخش خصوصی بررسی کرد. مراکز دولتی چندان تحت تاثیر ضررها و خسارات قرار نمی‌گیرند. از این رو سودآور بودن هتل‌ها هم اهمیت چندانی ندارد؛ زیرا مراکز دولتی بسیاری از پرداخت‌ها و هزینه‌هایی که بر بخش خصوصی تحمیل می‌شود همچون سرمایه‌های اولیه و هزینه استهلاک را ندارند. در واقع سرمایه‌ها از یک ارگان دولتی در آن مرکز به‌کار گرفته شده است و نحوه به‌کارگیری آن اهمیت چندانی ندارد. هزینه پرسنل مراکز دولتی نیز نصف هزینه بخش خصوصی است؛ زیرا این مراکز از نیروهای خود برای کار در اقامتگاه‌ها استفاده می‌کنند. بنابراین با توجه به این شرایط نابرابر بخش خصوصی چگونه توان رقابت با این مراکز دولتی را دارد؟
در حال حاضر این امر بزرگ‌ترین چالش جامعه هتلداران است که با آن مواجه است. مراکز دولتی هتل‌سازی کرده و اکنون در حال هتلداری است و این در شهری همچون مشهد به وفور دیده می‌شود. در مشهد که در مجموع، ۲۴۰ هتل داشت، در حال حاضر، تنها ۱۳۰ هتل باز هستند. اما باز بودن به‌معنای کار کردن بنگاه اقتصادی نیست و همه با ضررهای سهمگینی مواجه هستند و تنها راه نجات خود را پایان کرونا می‌دانند. نیمی از هتل‌ها رسما تعطیل هستند و عمده دلیل آنها وجود مراکز اقامتی دولتی و مراکز غیررسمی است؛ زیرا تنها با اجاره یک ساختمان چند طبقه می‌توان بدون مجوز و پرداخت مالیات و نظارت به فعالیت پرداخت و نیازی به پرداخت هزینه کامل به پرسنل و رعایت حقوق آنها نیست؛ زیرا نیازی به جوابگویی به نهاد خاصی نیست. بنابراین تا زمانی که متولیان گردشگری به‌صورت ریشه‌ای به خارج کردن مراکز اقامتی دولتی از حالت گردشگری و بستن مراکز غیررسمی اقدام نکنند، صنعت هتلداری کشور از بحران کنونی نجات نخواهد یافت و در حال حاضر رسانه‌ها مهم‌ترین تاثیر و وظیفه را برای ریشه یابی مشکلات و اطلاع‌رسانی به متولیان گردشگری دارند.
چالش سوم از نگاه سزاوار، مشکلات زیرساختی و ریشه‌ای در امر هتلداری است که مانع از ورود سرمایه‌ها در این صنعت می‌شود و این امر منجر به فرار سرمایه‌ها از کشور می‌شود و همان‌گونه که مشاهده می‌کنیم طی چند سال اخیر به‌ویژه پس از تعطیلی هتل‌ها ناشی از کرونا، سرمایه‌ها به‌سمت کشورهای دیگر به‌ویژه کشورهای نزدیک همچون ترکیه رفته است.
سرمایه‌ها از ایران به سمت ترکیه انتقال می‌یابد و در نتیجه ترکیه روند رو به رشد روزافزون خود در بخش گردشگری را ادامه می‌دهد و تبدیل به یکی از قدرتمندترین قطب‌های هتلداری و گردشگری جهان شده است؛ زیرا برخلاف آنچه ما عمل کردیم، اقدام کرده است. متولیان گردشگری باید توجه خود را معطوف به زیرساخت‌ها، سیاستگذاری‌های درست و به‌کارگیری افراد متخصص کنند و به بررسی ضعف‌ها و آسیب‌ها و روند اجرایی طرح‌ها بپردازند تا صنعت هتلداری را از این وضعیت بحرانی بی‌سابقه نجات دهند.
انگلیسی
